وزیر پیشنهادی رئیس جمهور برای وزارتخانه آموزش و پرورش، با کمبود فقط و فقط یک رأی از هیأت دولت جا ماند! اکنون برخی به شدت به 9 رأی ممتنع مجلس می‌تازند و حسرت می‌خورند که اگر فقط یک رأی دیگر بود، اکنون جناب نجفی بر صندلی وزارتخانه نشسته بود. اما چند نکته در این باره:

اول این که رأی ممتنع هم حق نماینده است و در سیستم رأی‌گیری دیده شده است؛ همچنان که در استیضاح هم این رأی ممتنع وجود دارد. لذا این اعتراض،‌ تاختن به حق مسلم یک نماینده است که در مواردی که به جمع‌بندی نهایی نرسیده، اعلام رأی ممتنع نماید.

دوم این که وزیری که با اختلاف یک رأی وزیر شده، آیا شجاعت اقدامات بنیادین و صراحت اعلام مواضع خواهد داشت؟! با توجه به اینکه هر لحظه، احتمال استیضاح او وجود دارد و با توجه به رأی ناپلئونی اعتماد، احتمال عزلش در استیضاح جدی است. و لذا قطعاً دست به عصاتر خواهد بود که به ضرر وزارتخانه و تصمیمات مربوط به آن حوزه است.

سوم این که با رأی ضعیف یک وزیر، همکاری نمایندگان در طول سال با وزارتخانه،‌ چالش جدی خواهد داشت و در نهایت افراد تحت پوشش وزارتخانه متضرر خواهند شد؛ که در خصوص وزارتخانه محل بحث، معلمان و دانش‌آموزان بیشترین خسارت را خواهند داشت.

در مجموع به نظر می‌رسد حسرت رأی ناپلئونی نه تنها ضرورت ندارد؛ بلکه فایده‌ای هم ندارد. تاختن به رأی‌های ممتنع نمایندگان مجلس هم کاملا احساسی و فاقد منطق موجهی است.